Shades of Life by Wasanthi

Search This Blog

Derana

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Comments

පුංචි කාලේ මං...5

පුංචි කාලේ මං...5 ටක... ටක...ටක...ටක.. ඈත ඉඳන් ඇහෙන ඒ සද්දේ මගේ කණට හරිම හුරුයි. ටක...ටක..ටක..ටක... පහුගිය දවසක ඒ සද්දේ ආයෙම මට ඇහුණා. වටපිට බැලුවා. ආයෙම සද්දේ ආවා. වටපිට බලද්දී මං දැක්කා මගේ පුංචි කාලේ දැකපු ,මට පුංචි කාලේ ඇහුණ ,මං පුංචි කාලේ විඳපු ටක ටක ටක කරත්ත ගොන්නක්. ගම්පහ ඉඳන් ගනේමුල්ල පාරේ එන අතර මඟදී මං ඒ ටක..ටක..ටක... කරත්ත දැක්කේ. ඉස්සර තරම්ම නොවුණත් මීට කළින් කිහිප වතාවක් මම ඒ කරත්ත තැන් කීපෙකදි දැක්කා. ඒත් මට ඒ දිහා බලන්න හයියක් තිබුණේ නෑ. ඒත් අද කරත්ත දැකපු ගමන් මං මගේ සැමියට කිව්වා මට අර කරත්තයක් ආපහු අරන් දෙන්න කියලා. පුංචි කාලේ මගේ ළඟ තිබුණු ඒ කරත්තේ සරසලා හැඩවැඩ කළේ ඔහු. ඒ මගේ නැන්දගේ පුතා. මගේ ඉල්ලීම ගැන ඔහු පොඩ්ඩක්වත් පුදුමයට පත්වුණේ නෑ. ‘‘හැබැයි ඉස්සර වගේ මේ කරත්තේ පිටිපස්සටත් කැරවෑන් එකක් හදලා දෙන්න කියලා අඬන්න නම් එපා.‘‘ ඔහු කිව්වේ එච්චයි. පුංචි කාලේ ඉඳන් මං ආසා කළේ පුංචි දේවල් වලට. ලොකු ලොකු දේවල් ,වැඩි මිල දේවල් අනුන් ළඟ තියෙන දේවල්, අනුන්ට හිමි දේවල් මගේ කර ගන්න මට කවදාවත් ඕන කළේ නෑ. මගේ ලෝකේ හරිම පුංචියි. එදාත් අදත් ඒ නිසාම මට ඕන කළෙත් පුංචි දේවල

පුංචි කාලේ මං...4

පුංචි කාලේ මං... පිරිමි ගොඩේ මං මේ කතාව මට මතක නෑ. පොඩ්ඩක්වත් මතක නෑ. අම්මයි මගේ පළමු ගුරුතුමියි තමයි මේ කතාව මට මතක් කළේ. අම්මා ජීවත් වෙලා ඉන්න කාලේ නිතරම මේ කතාව මාත් එක්ක කිව්වා. අකුරක් නෑර මතක් කළා. ඒ විතරක් නෙවෙයි මේ සිදුවීම එක්ක ඈඳුනු කළු සුදු පින්තූර ගණනාවක් අම්මා පරිස්සම් කරලා තියාගෙන ඒවා මට පෙන්වමින් කතාව කියන්න ඇය පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒ වගේ මතකයන් සදාකාලිව ඇගේ මතක ගබඩාවේ තැන්පත් වෙලා තියෙවා කියලයි අම්මා නම් කිව්වේ. මට ඉස්සර නම් ඒ ගැන වැඩි වැටහීමක් තිබුණේ නෑ. ඒත් පස්සේ පස්සේ ඒ ගැන හිතන්න ගත්තම මට හිතුණෙත් අම්මා කිව්ව හරි කියලා. මේ මතකයන් සදාකාලිකයි. ඉස්කෝලේ පළමු වසරට ඉස්සර කිව්වේ බාලාංශය පන්තිය කියලා. මේක සිද්ධ වුණේ මම මුළින්ම ඉස්කෝලේ යන දවසේ. බාලාංශය පන්තියට ඇතුල්කරපු දවසේ. අපේ ඇඳුම් මැහුවේ අම්මා. කතාතුරකින් දවසක එකක් දෙකක් විතර කඩෙන් අරන් දුන්නා. අම්මට ඕන හැටියට රෙදි ගෙනැල්ලා අම්මට ඕන හැටියට හැඩ වැඩ දාලා තමයි අක්කගෙයි මගෙයි මල්ලිගෙයි අපි තුන්දෙනාගෙම ඇඳුම් මැහුවේ. අපි ආසා වුණෙත් කඩෙන් ගන්න ඇඳුමට වඩා අම්මා මහලා දෙන ඇඳුම් අඳින්න. ඇඳුම් මහද්දී අම්මා ඉස්සෙල්ලම මැහැව්වේ මල

පුංචි කාලේ මං... 2

පුංචි කාලේ මං... 2 පාද සලම් බඳින්නේ දෙමළ කෙල්ලෝ කියලයි මං දැනගෙන හිටියේ. මම ඉපදුනේ දෙමළ ගමක. කෝවිල් ගම අපේ ගම. ගමේ දෙමළ ළමයි හැමෝම පාද සලම් දමාගෙන හිටියා. අඩි තිය තිය යනකොට ඒවායින් මිහිරි ශබ්දයක් ආවා. චිලිං චිලිං ගාන ඒ සද්දෙට මං හරියට ආස වුණා. එක එක අය නා නා විධ පාද සලම් දමා තිබුණා. හැබැයි කොයි සලඹෙත් තිබුණේ එකම මිහිරි හඩක්. වෛවර්ණ පාද සලම් දිහා මම වුවමනාවෙන් බැලුවා. ඒවා රිදී පාට, රන් පාට ආලෝකයෙන් බැබලුනා. වර්ධරාජා, අපේ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර. එයාගේ දුව පාර්වතී. මගේ වයසෙමයි. අපි දෙන්නම නවය පන්තියේ. එයා ගියේ පෝටන්කාටුව දෙමළ විද්යාතලයට. මං ගියේ අග්රනබෝධි මහා විද්යාාලයට. අපි දෙන්නම එකම පාරේ එකට ඉස්කෝලේ ගියා. මගේ ඉස්කෝලෙට වඩා හැතැක්මක් පාර්වතීගේ ඉස්කෝලෙට දුරයි. මම ඉස්කෝලෙට හැරෙන තැන වෙනකල් පාර්වතීගේ කකුල් දිහා හොරෙන් හොරෙන් බලනවා. පාර්වතීගේ පාද සලම් හෙමින් හෙමින් නැළවෙනවා මට පෙනෙනවා. ‘‘ඔයා ටිකක් ඉස්සර වෙලා යං, පාරේ අයිනේ එකටම යනකොට දෙන්නටම අමාරුයි. අපි දෙන්නට දෙන්නා ඇඟේ හැපෙනවා.‘‘ මම හීන් බොරුවක් කියනවා. පාර්වතීගේ මූණ පුලුටු වෙනවා. ‘‘නෑ අයියෝ අපි දෙන්නම එකට යමු. මං ආසයි එකටම යන්න.‘‘ පාර්

Powered by Blogger

වසන්ති නානායක්කාර Blog

Derana

Comments

Post a Comment